Τι είναι η Λήμνος , τελικά ;

Στο χρώμα, το καλοκαίρι, είναι μελιά. Νησί θηλυκό γεμάτο γλυκές καμπύλες. Η Λήμνος είναι μια ζεστή αμμουδιά βγαλμένη από παιδικά χρόνια. Μια πατημασιά μέσα στα ξερά στάχυα. Η με­λανή κηλίδα της κουρούνας πάνω στη συκιά. Ένα καλογερίστικο μαντρί πολιορκημένο από το αφράτο κοκκινόχωμα. Μια βυθισμένη πολιτεία του Ομήρου στους Μέθωνες. Ένας κεχαγιάς ζωγραφισμένος από το Θεόφιλο. Ένα ποτήρι παγωμένο κρασί μεσημέρι στον Κότσινα. Είναι η χρυσαφιά λίρα της ζύμης για τα φλομάρια. Ένα θέατρο από ροδοκίτρινη πέτρα ανάμεσα σε ρόκες. Μια πελώρια αμμουδιά χαμένη μέσα στα βουνά. Είναι τα κουρεμένα κεφάλια στην καρότσα ενός ΡΕΟ στο δρόμο έξω από την Ατσική. Είναι οι μνήμες των εξόριστων στο Κοντοπούλι και στον Αι-Στράτη. Είναι η φωτιά του Ηφαίστου που κάνει νόστιμο το μελίχλωρο, που φουσκώνει τις χρυσές ρώγες των σταφυλιών, που πρασινίζει τα νερά στο Παρθενόμιτο, που κάνει εντελώς ονειρικά τα δειλινά μπροστά στον ιερό κώνο του Άθωνα.

Όμως αυτή είναι η δική μας Λήμνος. Τη δική σας βρείτε την φέτος το καλοκαίρι.

Πηγή: περιοδικό «Passport»

Ο Luigi Beschi της Ηφαιστίας και του Καβείριου: Έφυγε από τη ζωή ο αρχαιολόγος που ανέσκαψε επί 20 χρόνια τη Λήμνο

Έφυγε από τη ζωή ο Luigi Beschi, ένας από τους γνωστότερους και πιο σημαντικούς αρχαιολόγους της εποχής μας, με τον οποίο η Λήμνος συνδέθηκε ανασκαφικά , αφού από το 1978 έως και το 1997 διηύθυνε τις ανασκαφές στην Ηφαιστία και το Καβείριο.

Γεννημένος το 1930 στο Desenzano del Garda της βόρειας Ιταλίας, ο Beschi σπούδασε Ιστορία της Ελληνικής και Ρωμαϊκής Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Padova, έλαβε μέρος στις αρχαιολογικές αποστολές της Κυρήνης και υπήρξε υπότροφος της Ιταλικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών.

Από το 1972 δίδασκε διαδοχικά στα Πανεπιστήμια του Chieti, της Νάπολης, της Πίζας και της Φλωρεντίας, διενεργώντας ταυτόχρονα τις ανασκαφές της Ηφαιστίας και του Ιερού των Καβείρων στη Λήμνο.

Σε συνέχεια των παλαιών ανασκαφών της Ιταλικής Αρχαιολογικής Σχολής, αποκάλυψε στο ιερό τέµενος της Ηφαιστίας έναν αρχαϊκό ναό τελεστηριακού χαρακτήρα, µε θρανία και άδυτο, που σχετίζεται µε τη λατρεία της Μεγάλης Θεάς της Λήµνου.

Ο ναός ιδρύθηκε στα µέσα του 7ου αι. και εγκαταλείφθηκε στα τέλη του 6ου αι. π.Χ. Στο Καβείριο ολοκλήρωσε την ανασκαφή του ελληνιστικού τελεστηρίου του α´ µισού του 2ου αι. π.Χ., η έρευνα του οποίου είχε διακοπεί το 1939, αποκαλύπτοντας πλήρως την κάτοψή του.

Παράλληλα, ανέσκαψε έναν πλούσιο αποθέτη κεραµικής από το τέλος του 5ου αι. π.Χ. έως και την ελληνιστική περίοδο, που απέδειξε -εκτός των άλλων- την ύπαρξη στενών σχέσεων του νησιού µε την Αττική.

Η έρευνα στο Καβείριο αποκάλυψε επίσης στα θεµέλια του ρωµαϊκού τελεστηρίου ένα αρχαϊκό τελεστήριο, που ιδρύθηκε τον 7ο αι. π.Χ. από τους Τυρρηνούς. Σε αυτό είχε διατηρηθεί ανέπαφο το στρώµα της καταστροφής του, µέσα στο οποίο βρέθηκαν πολυπληθή αγγεία, κάποια από τα οποία ήταν ενεπίγραφα.

Μελέτες…

Για τις ανασκαφές του στη Λήµνο δηµοσίευσε πληθώρα εργασιών. 

Σηµαντικός αριθµός µελετών αφορά επιµέρους ευρήµατα των ανασκαφών που διηύθυνε ο ίδιος ή παλαιοτέρων.

Πολλές είναι οι εργασίες του για ζητήµατα κεραµικής της Ηφαιστίας και του Καβειρίου από την υπογεωµετρική έως και την ελληνιστική.

Επιπλέον, το εξαιρετικά πλούσιο ερευνητικό και συγγραφικό του έργο φώτισε πολλές σκοτεινές πτυχές επιμέρους θεμάτων, όπως τη δομή της ζωφόρου του Παρθενώνα και τη λογική της, τη διαδοχή των ιερών στη δυτική και τη νότια πλευρά της Ακρόπολης, το ιστορικό του ιερού βράχου κατά την περίοδο της ξενοκρατίας, ποικίλα τοπογραφικής ή αρχιτεκτονικής φύσεως ερωτήματα γύρω από διάφορα μνημεία των Αθηνών και της Αττικής.

Εξίσου πολύτιμες είναι οι μελέτες του για την προέλευση ορισμένων γλυπτών σε ιταλικά μουσεία από την ενετοκρατούμενη Κρήτη, αλλά και για την περιπετειώδη κατάληξη στην Αγγλία κάποιων κιόνων από το σουνιακό ναό του Ποσειδώνα. Πρέπει ακόμα να μνημονευθεί η παράλληλη συμβολή του στην έρευνα της κλασικής μουσικής, ιδιαιτέρως του Bach.

Για τη διεθνώς καταξιωμένη προσφορά του, ο Luigi Beschi τιμήθηκε από έναν μεγάλο αριθμό φημισμένων ακαδημιών, πανεπιστημιακών σχολών, πνευματικών ιδρυμάτων και από την Εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία, όπως, εξάλλου, είχε τιμηθεί από τους Έλληνες φίλους του τόσο για την ειλικρίνεια της αγάπης του όσο και για την αμέριστη συμπαράστασή του.

Πηγή: emprosnet.gr

Κωνσταντίνος Χατζηιωάννου: Ο λημνιός αγωνιστής του 1821

Ο Κωνσταντίνος Ιωάννου και αργότερα Χατζηιωάννου από τη Λήμνο υπήρξε Έλληνας στρατιωτικός και αγωνιστής στην Ελληνική Επανάσταση του 1821. Έφτασε ως το βαθμό του ανθυπολοχαγού και τιμήθηκε με χαλκούν αριστείο και αργυρό σταυρό. Μεταπολεμικά εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.

Η δράση του

Ο Κωνσταντίνος Ιωάννου γεννήθηκε στη Λήμνο στις αρχές του 19ου αιώνα και συμμετείχε στην Επανάσταση τα τελευταία έτη του αγώνα, όπως προκύπτει από το σκεπτικό της απονομής του χαλκινου αριστείου που του δόθηκε. Όμως, δεν είναι γνωστές λεπτομέρειες από τη δράση του στον αγώνα. Πρωτοαναφέρεται το 1829, όταν κατατάχτηκε στο ΙΒ΄ ελαφρύ τάγμα του συντοπίτη του αξιωματικού Τριαντάφυλλου Τζουρά. Το 1830 υπηρετούσε ως λοχίας σιτιστής στο 2ο λόχο υπό τον λοχαγό Ιω. Κοντούλη. Την εποχή αυτή μετείχε με το τάγμα του στις προσπάθειες αντιμετώπισης των στασιαστών στο Άργος. Τον Αύγουστο του 1831 με εντολή του υπουργού Στρατιωτικών Π.Γ. Ρόδιου συνόδεψε χρηματαποστολή 2,5 χιλιάδων φοινίκων που αφορούσε στη μισθοδοσία υπαλλήλων και στρατιωτικών από το Ναύπλιο στην Αθήνα. Το ίδιο έτος προήχθη σε ανθυπολοχαγό και ανέλαβε υπασπιστής του Τρ. Τζουρά και μετά το σοβαρό τραυματισμό του τελευταίου του υποταγματάρχγη Ι. Κοντούλη που ανέλαβε τη διοίκηση.

Με την έλευση του Όθωνα και τη διάλυση των "ατάκτων" κατατάχθηκε ως λοχίας στο 2ο λόχο του Α΄ τάγματος ακροβολιστών του Τρ. Τζουρά στην Αθήνα. Αργότερα, το 1836, αναφέρεται ως ανθυπολοχαγός και έχει μετατεθεί στη Φθιώτιδα στο Σώμα Εθνοφυλακής του Βάσου Μαυροβουνιώτη.

Το έτος αυτό τιμήθηκε με το χάλκινο αριστείο, αλλά δεν έλαβε ποτέ το σχετικό δίπλωμα. Το 1838 ο διοικητής του, Βάσος Μαυροβουνιώτης, διαμαρτύρεται για την καθυστέρηση της αποστολής του γράφοντας μεταξύ άλλων στην αναφορά του προς το Υπ. Στρατιωτικών ότι του απονεμήθηκε:

"Χάριν των πολλών εκδουλεύσεών του προς την πατρίδα, επειδή και εις τον ιερόν αγώνα της πατρίδος εξεπλήρωσε εντίμως το χρέος του.

Το δίπλωμα και το μετάλλιο όμως και πάλι δεν έφτασαν. Σε σχετικό ερώτημα που έστειλε το 1840 μέσω του νέου διοικητή του Τρ. Τζουρά, του απάντησαν πως: "Το χαλκούν αριστείον του λοχίου Κώστα Χ΄΄Ιωάννου σας απεστάλη κατά το 1836 έτος, με την υπ' αριθ. 8216 της 20 Μαΐου Διαταγήν μας". Προφανώς κάπου παράπεσε.

Παράλληλα, ως ανθυπολοχαγός, του απονεμήθηκε ο αργυρούς σταυρός, συνοδευόμενος από το ακόλουθο δίπλωμα που πιστοποιεί τη συμμετοχή του στον αγώνα της ανεξαρτησίας:

ΟΘΩΝ
Ελέω Θεού Βασιλεύς της Ελλάδος
Χορηγήσαντες τον κατά την 18/30 Σεπτεμβρίου 1835 συστηθέντα αργυρούν σταυρόν εις τον Κύριον Κωνσταντίνον Ιωάννου Λήμνιον ανθυπολοχαγόν, ως εντίμως μεθέξαντα του υπέρ ανεξαρτησίας των Ελλήνων αγώνος με την άδειαν του να φέρει το έντιμον τούτο παράσημον εις πάσαν περίστασιν, παρέχομεν εις αυτόν προς πιστοποίησιν τούτου το παρόν Δίπλωμα, υπογεγραμμένον παρ' Ημών Ιδία χειρί και εσφραγισμένον με την Ημετέραν μεγάλην Σφραγίδα του Κράτους.
Εν Αθήναις την 20 Φεβρουαρίου/3 Μαρτίου 1836.

Είναι γνωστό πως συνέχισε να υπηρετεί ως ανθυπολοχαγός μέχρι το Δεκέμβριο του 1860. Στα έγγραφα μετά το 1840 αναφέρεται κάποιες φορές και ως Χατζηιωάννου, προφανώς έπειτα από κάποιο προσκύνημα που έκανε στα Ιεροσόλυμα.

Πηγή: Βικιπαίδεια