ΚΩΣΤΑΝΖΑ,ΓΑΛΑΤΣΙ ΚΑΙ ΒΡΑΪΛΑ ΠΡΙΝ 48 ΧΡΟΝΙΑ

«Η μάνα του δεν έκλαψε. Σε κείνο το νησί οι γυναίκες δεν κλαίνε ποτέ μπροστά στους άλλους. Όταν κλαις, είναι σαν να γδύνεσαι, και χειρότερο. Κλαίνε τη νύχτα, όταν σωθεί το λάδι του καντηλιού και τσιρίζει η καντηλήθρα. Όταν σε πιάνει στο λαιμό η μυρωδιά του καμένου λαδιού». Ν. ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

ΚΩΣΤΑΝΖΑ,ΓΑΛΑΤΣΙ ΚΑΙ ΒΡΑΙΛΑ ΠΡΙΝ 48 ΧΡΟΝΙΑ

Του Γ. Φίκαρη

Η αγάπη για τη θάλασσα, το ξεπέταγμα των «νεοσσών» με το δυνάμωμα των φτερούγων τους και το όνειρο, δυνάμωνε τη θέλησή μας. Να γυρίσουμε τον κόσμο, να «πλουτίσουμε».. Η θάλασσα ποτέ δεν σε απογοητεύει. Σε κάνει σοφότερο και δυνατό. Θέλει, όμως, απαντήσεις στα ερωτήματα. Γρήγορες και συνετές λύσεις. Αλλιώς είσαι χαμένος.

Δεκέμβρης του '67. Στην Κωστάνζα, το Γαλάτσι και τη Βραΐλα. Τα χαντζάρια του πάγου της κουπαστής, ίδια με τις «χατζάρες» της ατμόσφαιρας του έξω κόσμου. Ο στρατιώτης σκοπός της σκάλας με το αυτόματο στον ώμο να περιεργάζεται το πάσο σου για να σ αφήσει να διαβείς τη σκάλα. Δίπλα και το φυλάκιο του τελωνείου. Καταγράφει και τα ρούχα, το ρολόι και ό,τι άλλο νομίζει για την επιστροφή. Λένε πως τέτοιοι σκοποί σκότωσαν όλους τους ναυαγούς της ράδας. Του βαποριού του Ευγενίδη, όταν μετά απο πυρκαγιά , έπεσαν στο νερό και κατάφεραν να φτάσουν την ακτή της Κωστάνζας. Χωρίς καμιά διαδικασία και επί τόπου.Μετά, τρέχα γύρευε...

Το βλοσυρό μουντό τοπίο βελτιώνουν τα παλιά ελληνικά αρχοντικά , τα μέγαρα,οι επιγραφές,τα ονόματα των δρόμων και οι εκκλησίες.Αριστουργήματα μιας άλλης εποχής. Της εποχής με τα «κτήματα στη Βλαχιά και σπίτια στο Βουκουρέστι’. Εγκαταλειμμένα απ' το καθεστώς που νοιαζόταν μόνο για την εξουσία και τον εαυτό του.Παραφωνία, οι σκόρπιοι Έλληνες του εμφυλίου. Άλλοι φιλικοί , άλλοι εχθρικοί κι άλλοι αδιάφοροι. Σε κάποιες Ελληνίδες κυρίες απ το εσωτερικό φάνηκε περίεργο που η Ελλάδα είχε τόσο όμορφα και περιποιημένα παλικάρια. Άλλοι , μόνιμοι τρόφιμοι του λιμανιού και της πλατείας , ψάρευαν Έλληνες ναυτικούς, κάνοντας τον «πιλότο» στα απόκρυφα της πόλης τους.Εδώ όλα έχουν την τιμή τους, που είναι εξευτελιστική και άμεσης ανάγκης. Λένε ότι τα ελληνικά πληρώματα συντηρούν ένα μεγάλο τμήμα των κατοίκων της Κωστάνζας.

Θυμάμαι το παγερό βλέμμα της παλιάς παρτιζάνας,όταν επισκέφτηκα το σπίτι της. Και τη σιωπή της. Αναρωτήθηκα για τα αισθήματα της. Τι να έλεγε, άραγε, από μέσα της; Πάντως δεν φάνηκε να χάρηκε.

Θυμάμαι,όμως και την αντίδραση της Μαρίκας της νοσοκόμας, παλιάς Ελληνίδας του εμφυλίου, όταν είδε ότι με ταλαιπωρούσαν με τις εξετάσεις στο νοσοκομείο. Με πήρε απ το χέρι και με πήγε κατ ευθείαν στο χειρούργο, όπου με συνοπτική διαδικασία με εγχείρησε για να αποφύγει την περιτονίτιδα. Θυμάμαι την Μαίρη την φοιτήτρια-γιατρό που μου έστειλε ο χειρούργος να μου κάνη παρέα μετά την εγχείρηση. Θυμάμαι το μικρό κατάξερο λεμόνι που μου έφερε για να πιω μια λεμονάδα να ξεδιψάσω.

Παραμονή Χριστουγέννων, δώδεκα και κάτι. Ο στρατιώτης-σκοπός, βλέποντάς με, ξεκρέμασε το αυτόματο. Μόλις κατόρθωσα να τον αποφύγω και να χωθώ στον αλουέ του βαποριού, όπου με έχασε. Δεν ξαναείδα τη στεριά. Πέρασα όλες τις χριστουγεννιάτικες μέρες παρέα με τις βάρδιες και το βατσιμάνη στο καράβι. Παρ' όλες τις προσπάθειες του καπετάνιου.Και η Μαίρη, η κόρη της αμίλητης παρτιζάνας, η Μαρίκα και οι άλλοι με περίμεναν. Δεν τους ξαναείδα και δεν έμαθα κάτι γι αυτούς ποτέ. Κι έλεγαν ότι με την πρώτη ευκαιρία θα μετακόμιζαν στην Ελλάδα....

Το δάσος βαλανιδιών της Λήμνου

Αν όχι όλοι, τότε οι περισσότεροι Λημνιοί έχουμε δεχτεί «πειράγματα» για τη βλάστηση του νησιού μας.

-«Δε φυτρώνει δέντρο στη Λήμνο βρε»

-«Το ψηλότερο δέντρο σας είναι ο μαϊντανός» κτλ κτλ

Όποιος νομίζει ότι η Λήμνος δεν έχει δασικά δέντρα, δασικές εκτάσεις ή δάσος τότε… δεν έχει εξερευνήσει αρκετά το νησί. Δεν πρόκειται βέβαια για τη ζούγκλα του Αμαζονίου, ούτε για δάση που καλύπτουν τα γειτονικά νησιά μας αλλά για μικρές διάσπαρτες συστάδες/ εκτάσεις διάφορων δασικών ειδών. Αν λοιπόν παρατηρήσεις καλύτερα θα δεις: αγριελιές, πουρνάρια, φτελιές, τραχεία πεύκη και κουκουναριά, κυπαρίσσια, λεύκες, βαλανιδιές ακόμη και καστανιές.

Η μεγαλύτερη, όμως, έκταση δάσους βρίσκεται αδιαμφισβήτητα ανάμεσα στα χωριά Ρεπανίδι και Κοντοπούλι, στα βορειοανατολικά του νησιού και πρόκειται για ένα είδος αιωνόβιο, την ήμερη βαλανιδιά (Quercus ithaburensis ssp. macrolepis). Προσέχοντας κάπως πιο προσεκτικά τα διάσπαρτα δέντρα μπορείς να συμπεράνεις ότι η σημερινή μορφή του είναι υπολειμματική αφού εξαπλώνονταν μέχρι την Ηφαιστία και τον Άγιο Αλέξανδρο.

Η δρυς ήταν ιερό δέντρο των αρχαίων ελλήνων, αφιερωμένο στον Δία, συμβόλιζε τη δύναμη και την αιωνιότητα. Μέσα στα δάση της βαλανιδιάς ζούσαν η δρυάδες ή αμαδρυάδες νύμφες χαίρονταν με τη βροχή, έκλαιγαν όταν το δέντρο δεν είχε φύλλα και πέθαιναν όταν αυτό κόβονταν. Γι’ αυτό το λόγο η υλοτομία του απαγορεύονταν με ειδικούς νόμους, με τιμωρία ακόμη και τον θάνατο.

Η πρώτη αναφορά που υπάρχει γι αυτές είναι από τον περιηγητή Belon το 1546, το δάσος προφανώς προϋπήρχε.

Κατά τη διάρκεια των Βυζαντινών και Μεσαιωνικών χρόνων η ξυλεία που χρησιμοποιούνταν για τη ναυπηγική και άλλες χρήσεις προέρχονταν από το Άγιο Όρος ή τη Σαμοθράκη. Η χρήση των βαλανιδιών ήταν σπάνια ακόμη και στα νεότερα χρόνια.

Σήμερα, η εντατικοποίηση της γεωργίας αλλά και άλλοι παράγοντες συνέβαλαν στον περιορισμό της επιφάνειας εξάπλωσης του είδους. Το δάσος είναι κατά πλειοψηφία ιδιωτικό (αφού βρίσκεται μέσα σε καλλιεργούμενες γαίες). Η υλοτομία του δεν απαγορεύεται, αρκεί να πάρει κανείς την απαραίτητη αδειοδότηση από τη δασική υπηρεσία. Βέβαια, δεν λείπουν περιστατικά παράνομης υλοτόμησης. Ένα κομμάτι της έκτασης βρίσκεται εντός περιοχής Natura αλλά η προστασία του είναι θεωρητική και έντυπη.

Αν το σκεφτεί κανείς αυτά τα δέντρα είναι από μόνα τους ιστορία, γνώρισαν Τούρκους, Βυζαντινούς, Σαρακηνούς, Γενοβέζους, γνώρισαν εμάς και μεις με τη σειρά μας πρέπει να τα γνωρίσουμε στις επόμενες γενιές.

Φώτω Φ. Κόνσολα

Δασοπόνος & ΔΦΠ

Πηγή: ifaistia.gr

Ο ανάπηρος ναυτικός

 

  

      Του Γ. Φίκαρη

     "Ναυτικό ατύχημα, Θαλάσσιο ατύχημα χαρακτηρίζεται γενικά κάθε θαλάσσιο συμβάν που έχει ως συνέπεια την απώλεια ή βλάβη πλοίου ή φορτίου του”, λέει το ναυτικό δίκαιο.

“Το ναυτικό επάγγελμα είναι ωραίο και επικερδές”, έλεγε η διαφήμηση στα χρόνια μας , για να προσεκύσει νέους στο επάγγελμα του ναυτικού. Ιστορίες σαν αυτή που ακολουθεί σε κάνουν να θυμάσαι και να αγανακτείς. Πως ψάρευαν, πώς νομοθετούσαν και πόσο υπολόγιζαν τη ζωή του ανθρώπου στη θάλασσα.Του “καραβοτσακισμένου” ναυτικού.
     Ο Φώτης είχε χρόνια στα καράβια. Κάποια στιγμή, με κακό χειρισμό του βιντσιέρη, η κακιά ώρα, η σκουριασμένη μπουκαπόρτα του έκοψε το πόδι απ' το γόνατο. Από τότε, τη σύνταξη των 600 ευρώ, συμπλήρωνε η δουλειά του στα χωράφια και του πλανόδιου πωλητή της παραγωγής του. Ευνόητο είναι να χρειάζεται συχνή αλλαγή το τεχνητό του μέλος του. Σήμερα για πρώτη φορά το ΝΑΤ δεν καλύπτει τα έξοδα της αντικατάστασης. Χρήματα δεν έχει. Βρίσκεται σε αδιέξοδο και απελπισία.
    Αυτό σκεπτόταν καθισμένος στο καφενείο του λιμανιού της Μύρινας, όταν είδε κάποιον να τον κοιτά επίμονα. Σε λίγο κάθονταν στο ίδιο τραπέζι. Ήταν ο καπετάνιος του καραβιού. Τού καραβιού που συνέβη το ατύχημα. Μια τυχαία συνάντηση. Είπαν πολλά, τα είπαν όλα. Φεύγοντας, ο καπετάνιος ξεχώρισε κάποια λεφτά και του τα έδωσε. Αυτά μου περισσεύουν, του είπε. Είμαι με την οικογένειά μου εδώ για διακοπές και χρειάζομαι κάποια χρήματα. Αγκαλιάστηκαν κλαίγοντας και χώρισαν.
    Έμεινε στη θέση του αρκετή ώρα. Θυμήθηκε και έκλαψε τα δύο του αδέρφια, που χάθηκαν μπαρκαρισμένα σε χωριστά βαπόρια λίγο πριν το ατύχημά του. Ο ένας σκοτωμένος κατάμπαρα κι ο άλλος πνιγμένος δίπλα στο βαπόρι και μέσα στο λιμάνι.Το κράτος και η μεγάλη ελληνική ναυτιλία, άφησαν τις χήρες και τα ορφανά χωρίς αποζημιώσεις.Πενιχρές συντάξεις του άλλοτε κραταιού ταμείου, του ΝΑΤ, που έγινε το φτωχότερο γιατί το καταλήστευσαν και απομύζησαν την περιουσία του άστοχες και χαριστικές πράξεις των κυβερνήσεων και η αντικατάσταση των Ελλήνων ναυτικών με κάθε είδους λατσιόνας ξένων “κούληδων”.
    Πέρασε πολλή ώρα με τη μοναξιά του, σκούπισε τα δάκρυά του και ήλθε στο τραπέζι μου. Με ξέσπασμα απελπισίας μου τα εξιστόρησε.
Σκέφτηκα ότι τέτοιου είδους ιστορίες, γράφει μόνο η ζωή του ξεχασμένου απ όλους Έλληνα ναυτικού. Ιστορίες που τελειώνουν πάντα με την αναλγησία της ελληνικής πολιτείας και των εκπροσώπων της. Μιά πολιτείας που αντιδρά ακαριαία, όταν δεν πρόκειται για λαμόγια, κομπιναδόρους μεγαλοσχήμονες , αλλά για το επίδομα ανάπηρου για αντικατάσταση μέλους ,που χάθηκε σε ώρα υπηρεσίας και υπέργηρου κουλουρά, πού του επέβαλε πρόστιμο 5.000 ευρώ γιατί δεν είχε άδεια.
    Από κοντά και η μεγάλη ελληνική ναυτιλία που επιμένει ότι νοιάζεται για την Ελλάδα και τους ανθρώπους της. Ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους η τα μέλη τους,για να γίνη εκείνη μεγάλη, καύχημα του εαυτού της και των κυβερνώντων.Εμφανίζεται όταν χρειάζεται πρόσθετη απαλλακτική φορολογία και άλλα χαριστικά μέτρα και χάνεται, όπως καλή ώρα.Και επιμένουν να διατυμπανίζουν για το ναυτιλιακό συνάλλαγμα , χωρίς να δικαιολογούν το πως και το γιατί εξακολουθεί να υπάρχει, χωρίς Έλληνες ναυτικούς.
    Γνώριζα την ιστορία της οικογένειας. Θυμήθηκα τα αγκομαχητά του πληγωμένου σχεδόν παράλυτου πατέρα, όταν περνούσα έξω απ το σπίτι τους. Και τη μάννα , που πέρασε την υπόλοιπη ζωή της στον κόσμο της απελπισίας, του παράλογου και της παραφροσύνης.
    Αγακτεί κανείς,όταν σκέφτεται αυτούς που νομοθέτησαν, αλλά και τους άλλους που τα ανέχονται και τα εφαρμόζουν και δέν έχουν τίποτα να πούν στο Φώτη και τούς άλλους όμοιοπαθείς του, συνεχίζοντας να διαλαλούν στα κανάλια πόσο ωραία ήταν επί των ημερών τους πού τα σχεδίασαν και οι άλλοι δεν κάνουν τίποτα για τα ανατρέψουν ,αλλά ασχολούνται με το κόμμα και τα προσωπικά τους.Αυτή είναι η χτεσινή και σημερινή Ελλάδα. Δυστυχώς.-

“ Στὴν πλώρη αὐτὴ κατάστρεψα τὸν ἤρεμον ἑαυτό μου

καὶ σκότωσα τὴν τρυφερὴ παιδιάτικη ψυχή.

Ὅμως ποτὲ δὲ μ᾿ ἄφησε τὸ ἐπίμονο ὄνειρό μου

καὶ πάντα ἡ θάλασσα πολλά μου λέει, ὅταν ἀχεί.”