 |
| Ένα συνεργείο με τα εργαλεία και την καλή του διάθεση, παρ΄ όλη την κούραση και τις δυσκολίες |
Του Γ. Φίκαρη
Ήταν το έτος 1962 που αποφασίστηκε να γίνει δρόμος πλάτους 4-5 μέτρων το μονοπάτι πoυ ένωνε τον Άγιο Δημήτρη με τις Αγκαρυώνες και το Πεσπέραγο. Το έδαφος τραχύ και πετρώδες και μοναδικά εργαλεία κατασκευής ο κασμάς, το φτυάρι, το λοστάρι και η βαριοπούλα στα χέρια των ανδρών και γυναικών, αλλά και των μικρότερων του χωριού. Στην αρχή με προσωπκή εργασία (αγγαρεία την έλεγαν) και μετά με μεροκάματο 16 δρχ. για όλους. Παράλληλα με το ισοπέδωμα του δρομου , ανοίγονταν και τα χαντάκια του δρόμου βάθους περίπου ένα μέτρο.
Μικροί και μεγάλοι ολοι στη δουλειά για το μεροκάματο. Εξαίρεση δεν αποτελούσαμε κι εμείς, οι πιτσιρικάδες των 14-15 χρονών. Τώρα, βέβαια, μέ τι δύναμη και τι ψυχή να ανεβοκατεβάζεις τον κασμά, να σπρώχνεις το φτυάρι, και να χτυπάς τις σφήνες με τη βαρειά και το λοστό, αυτό ειναι άλλη ιστορία Ο επιστάτης σκληρός και αμείλικτος, καθισμένος σε μια πέτρα στα ψηλά, έδινε την εντύπωση δεσμοφύλακα κρατουμένων. Σε επανέφερε στο σκύψιμο και τη δουλειά, μόλις τολμούσες να σηκώσεις κεφάλι. Δουλειά, κούραση αλλά και συνεχής διακωμώδηση της κατάστασης. Πλάκες, μικροτσακωμοί και πειράγματα.
Έτσι τέλειωσε η κατασκευή του δρόμου, η μικρή κίνηση των ελάχιστων οχημάτων, κάρων και φορτωμένων ζώων γινόταν ευκολότερα και μια μικρή πρόοδος συντελέστηκε. Διευκολύνθηκε η μεταφορά της παραγωγής και έγινε πραγματικότητα το μικρό όραμα αυτών που τον οραματίστηκαν και τον έφτιαξαν.
Από τότε έγιναν πολλές προσπάθειες να βελτιωθεί ο δρόμος. Το καλοκαίρι τον έφτιαχναν και το χειμώνα ξαναχαλούσε. Μετά από πολλά χρόνια εδέησε ο Κύριος, παρακάμφθηκαν οι αντιρρήσεις ντόπιων και ξένων “παραγόντων” και σήμερα είναι ένας καταπληκτικός δρόμος με άσφαλτο μέσω του οποίου αποφεύγεις απόσταση εννιά χιλιομέτρων απ’ την απόσταση των τριών χιλιομέτρων αυτού του δρόμου για τα χωριά της Λήμνου, Καλιθέα, Κούταλη,Πεδινό, Αγκαρυώνες, Πορτιανου και Τσιμάνδρια.
Έτσι ξεκίνησε η ανάπτυξη της Λήμνου. Όπως τα πηγάδια που ανοίχτηκαν και φτιάχτηκε μια μικρή υποδομή για την αύξηση της παραγωγής και την ανάπτυξη της Λήμνου. Έτσι έδωσε ο Θεός και η Λήμνος να αποκτήσει αυτάρκεια σε όλα σχεδόν τα προιόντα που παρήγαγε και να θεωρείται ο σιτοβολόνας και η Αργεντινή της Ελλάδας στα σιτηρά και τα κτηνοτροφικά προιόντα. Τον κασμά, το φτυάρι, τη βαρειά και το λοστό- τα μόνα μέσα για ολα τα έργα που σήμερα θεωρούνται μεγάλα- τα έκαναν παιγνίδι γιατί τα χέρια και η θέληση των τότε ανθρώπων ήταν γερά και ευλογημένα.
