Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2015

ΟΙ ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΙ ΤΗΣ ΛΗΜΝΟΥ




Του Γ. Φίκαρη

 Απ' το 1957 μεχρι το 1984 η Ελλάδα είχε αποκτήσει αυτάρκεια και τελικά πλεόνασμα σε μαλακό στάρι και την διατηρήσε μέχρι το 1984. 
΄Εκτοτε εισάγει περίπου 1.000.000 τονους μαλακό σιτάρι, ενώ το σκληρό ειναι πλεονεσματικό κατά 160% και οφείλλεται στα ισχυρά κίνητρα που έδωαε η Ε.Ε. 
Δηλαδή μάς αύξησαν την παραγωγή μακαρονιών και μας μείωσαν την παραγωγή ψωμιού, που από την αρχαιότητα ειναι βασικό ειδος διατροφής.
Η Λήμνος είχε πάντα πλήρη επάρκεια σιτηρών και υπερεπάρκεια του σκληρού σταριού και ζωοτροφών, για την αναπτυγμένη της κτηνοτροφία. Ήταν η Αργεντινή της Ελλάδς.Έτσι την αποκαλούσαν τα άλλα νησιά. 
Αν παρατηρήσει κανείς τον αριθμό των ανεμόμυλων στην παλιά Λήμνο, μπορεί να καταλάβει το εύρος της παραγωγής των σιτηρών και κυρίως του σταριού, που ήταν και κατ' εξοχήν το προϊόν που άλεθαν οι ανεμόμυλοι. 
Σήμερα είναι σε λειτουργία ένα μύλος, που λειτουργεί με πετρέλαιο. Δείτε ανεμόμυλους της παλιάς Λήμνου. Θα αναρωτηθείτε πώς οι παλιοί Λημνιοί άφησαν να χαθεί τόση αιολική ενέργεια, έστω και με τη μείωση της παραγωγής των σιτηρών. Όλη αυτή η παραγόμενη ενέργεια δεν θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιηθεί σε άλλους τομεις;

Η Λήμνος έχει το δικό της «μαύρο Σεπτέμβρη»

Θυμάμαι από μικρό παιδί να περνάω έξω από την εκκλησία της Γέννησης της Θεοτόκου στην αγορά της Μύρινας, η οποία κτίστηκε το 1988 εις μνήμην των θυμάτων της 9ης Σεπτεμβρίου του 1939, και να ακούω τους μεγάλους να μιλάνε για μια μεγάλη συμφορά που συνέβη εκεί. Για ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους σε μια μεγάλη πυρκαγιά.

Ήταν ίσως η μοναδική συμφορά της Λήμνου για την οποία είχα ακούσει στα παιδικά μου χρόνια και που κάθε φορά που περνούσα από το σημείο αυτό κάτι δυσάρεστο κυρίευε την παιδική μου ψυχή.

Γράφει η επιγραφή στην είσοδο της εκκλησίας: «Ιερός Ναός Γέννησης της Θεοτόκου. Ανηγέρθη το 1988 από το Π.Σ.Τ. και δωρεές με πρωτοβουλία και με επιμέλεια Χ.Π. Παντελαρούδη στη μνήμη των καέντων στις 9-9-1939».

Ήταν 9 Σεπτεμβρίου του 1939 όταν δεκάδες άνθρωποι άφησαν την τελευταία τους πνοή σε πυρκαγιά που ξέσπασε στον κινηματογράφο που βρισκόταν τότε στο σημείο αυτό, την ώρα της προβολής της ταινίας «Ave Maria».

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, το κακό ξεκίνησε όταν πήρε φωτιά το φιλμ. Χωρίς έξοδο κινδύνου και χωρίς τρόπο εύκολης διαφυγής, οι θεατές εγκλωβίστηκαν και έχασαν τη ζωή τους από τη φωτιά.

Σήμερα κλείνουν 76 χρόνια από εκείνη τη μαύρη μέρα στην ιστορία του νησιού και οι αφηγήσεις από στόμα σε στόμα φθάνουν μέχρι τα τώρα. Οι περιγραφές κάνουν λόγο για έναν θερινό κινηματογράφο ο οποίος όμως είχε πόρτα που άνοιγε προς τα μέσα.

Όπως το πλήθος πανικοβλήθηκε από τη φωτιά, έπεσε πάνω στην πόρτα η οποία «φράκαρε» κατά το κοινώς λεγόμενο. Και τα παράθυρα ήταν «σφραγισμένα» για να μη μπορούν να βλέπουν όσοι ήταν έξω από τον κινηματογράφο.

Κάποιοι κατάφεραν να πηδήξουν και να σωθούν, κάποιοι όμως εγκλωβίστηκαν και κάηκαν ζωντανοί. Λέγεται μάλιστα ότι οι νεκροί ήταν σε τέτοιο βαθμό παραμορφωμένοι, που τους αναγνώριζαν μόνο από τα κοσμήματα. Ο αριθμός των θυμάτων, με βάση τις καταγραφές, 58.

Για το θέμα έχει αναφερθεί εκτενώς σε βιβλίο του ο συγγραφέας Αριστείδης Τσοτρούδης στο βιβλίο του «Η μεγάλη συμφορά της Λήμνου», που εξέδωσε το 2008, κάνοντας λόγο για μια «ασύλληπτη λημνιακή τραγωδία» που «αποτελεί για το νησί μας το τραγικότερο γεγονός του 20ού αιώνα, που συνετάραξε την κοινωνία του Κάστρου (Μύρινα), σε μια εποχή, όπου τα μαύρα σύννεφα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου πλησίαζαν και στη χώρα μας».