Γιώργος Φίκαρης

Ο πατέρας μου λέει πάντα: "Μη μιλάς εσύ για τον εαυτό σου. Το τι είσαι και το τι δεν είσαι δεν το κρίνεις εσύ".
Πιστεύει στην έξωθεν καλή μαρτυρία, την οποία βέβαια και έχει κερδίσει με το σπαθί του. Ένας φίλος του από τα σχολικά χρόνια, ο δάσκαλος κ. Γ. Χρήστου, μας ανοίγει την καρδιά του.


Του κ. Γιώργου Χρήστου

ΦΑΝΤΑΖΟΥΝ πάρα πολλά τα 56 χρόνια ,που βρεθήκαμε για πρώτη φορά στο ίδιο τμήμα της Α’ τάξης του Γυμνασίου.
Έξι χρόνια μαζί στην ίδια τάξη και μετά χαθήκαμε.Ο καθένας τράβηξε το δύσκολο,ανηφορικό δρόμο της ζωής, αλλά γεμάτοι ζωντάνια,δύναμη και εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας, εκπαιδευμένοι από την τότε σκληρή ζωή της Λήμνου, η οποία Λήμνος ετοίμαζε τα παιδιά της να κερδίζουν τις μάχες της ζωής. 
ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΑΜΕ και πάλι για τα καλά,οι τυχαίες συναντήσεις δεν λογαριάζονται,στο ΜΕΣΟ. Δεν λέω ότι δεν τον γνώριζα καλά και ξαφνιάστηκα από τη διαφορετικότητά του.Είδα όμως ένα Γιώργο, πιότερο ώριμο, με ξεκάθαρες ιδέες σε όλα τα ζητήματα, με άποψη και με το γλαφυρό λόγο του να υποστηρίζει τα πιστεύω του. 
Δεν θα τονίσω στις λίγες αυτές γραμμές, την επιτυχία του σε όποιο επάγγελμα και αν έκανε, αλλά θα αναφερθώ στην καλή του φήμη και σοβαρότητα που έχει στην κοινωνία της Λήμνου και στο πιο σημαντικό για μένα την ωραία οικογένεια που έκανε με τη γυναίκα του. Τα παιδιά του ξεχωρίζουν. 
Σαν συνταξιούχος τώρα, μπόρεσε να αναδείξει τις ανησυχίες του, τη διεύρυνση των γνώσεών του και την έρευνα. Βλέπω πως στο διαδίκτυο,ξεδιπλώνουν άτομα τα ταλέντα που είχαν και που ήταν σε ελάχιστους γνωστά. 
ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ το ΓΙΩΡΓΟ το ΦΙΚΑΡΗ αναρωτιέμαι πόσα παιδιά χάθηκαν ή δε μπόρεσαν να αξιοποιήσουν τις τεράστιες ικανότητες που είχαν προς όφελος της κοινωνίας.Φτώχεια, μετεμφυλιακή Ελλάδα με τους οδυνηρούς πολιτικούς διαχωρισμούς και εξοβελισμούς, είναι μερικά που φρενάρισαν χιλιάδες χιλιάδων άτομα της νεότητάς μας. 
ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΚΑΘΑΡΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ απαλλαγμένη από τη διαφθορά και την αναξιοκρατία.