ΟΙ ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΙ ΤΗΣ ΛΗΜΝΟΥ

Του Γ. Φίκαρη

 Απ' το 1957 μεχρι το 1984 η Ελλάδα είχε αποκτήσει αυτάρκεια και τελικά πλεόνασμα σε μαλακό στάρι και την διατηρήσε μέχρι το 1984. 

΄Εκτοτε εισάγει περίπου 1.000.000 τονους μαλακό σιτάρι, ενώ το σκληρό ειναι πλεονεσματικό κατά 160% και οφείλλεται στα ισχυρά κίνητρα που έδωαε η Ε.Ε. 

Δηλαδή μάς αύξησαν την παραγωγή μακαρονιών και μας μείωσαν την παραγωγή ψωμιού, που από την αρχαιότητα ειναι βασικό ειδος διατροφής.

Η Λήμνος είχε πάντα πλήρη επάρκεια σιτηρών και υπερεπάρκεια του σκληρού σταριού και ζωοτροφών, για την αναπτυγμένη της κτηνοτροφία. Ήταν η Αργεντινή της Ελλάδς.Έτσι την αποκαλούσαν τα άλλα νησιά. 

Αν παρατηρήσει κανείς τον αριθμό των ανεμόμυλων στην παλιά Λήμνο, μπορεί να καταλάβει το εύρος της παραγωγής των σιτηρών και κυρίως του σταριού, που ήταν και κατ' εξοχήν το προϊόν που άλεθαν οι ανεμόμυλοι. 

Σήμερα είναι σε λειτουργία ένα μύλος, που λειτουργεί με πετρέλαιο. Δείτε ανεμόμυλους της παλιάς Λήμνου. Θα αναρωτηθείτε πώς οι παλιοί Λημνιοί άφησαν να χαθεί τόση αιολική ενέργεια, έστω και με τη μείωση της παραγωγής των σιτηρών. Όλη αυτή η παραγόμενη ενέργεια δεν θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιηθεί σε άλλους τομεις;