Ο ανάπηρος ναυτικός

 

  

      Του Γ. Φίκαρη

     "Ναυτικό ατύχημα, Θαλάσσιο ατύχημα χαρακτηρίζεται γενικά κάθε θαλάσσιο συμβάν που έχει ως συνέπεια την απώλεια ή βλάβη πλοίου ή φορτίου του”, λέει το ναυτικό δίκαιο.

“Το ναυτικό επάγγελμα είναι ωραίο και επικερδές”, έλεγε η διαφήμηση στα χρόνια μας , για να προσεκύσει νέους στο επάγγελμα του ναυτικού. Ιστορίες σαν αυτή που ακολουθεί σε κάνουν να θυμάσαι και να αγανακτείς. Πως ψάρευαν, πώς νομοθετούσαν και πόσο υπολόγιζαν τη ζωή του ανθρώπου στη θάλασσα.Του “καραβοτσακισμένου” ναυτικού.
     Ο Φώτης είχε χρόνια στα καράβια. Κάποια στιγμή, με κακό χειρισμό του βιντσιέρη, η κακιά ώρα, η σκουριασμένη μπουκαπόρτα του έκοψε το πόδι απ' το γόνατο. Από τότε, τη σύνταξη των 600 ευρώ, συμπλήρωνε η δουλειά του στα χωράφια και του πλανόδιου πωλητή της παραγωγής του. Ευνόητο είναι να χρειάζεται συχνή αλλαγή το τεχνητό του μέλος του. Σήμερα για πρώτη φορά το ΝΑΤ δεν καλύπτει τα έξοδα της αντικατάστασης. Χρήματα δεν έχει. Βρίσκεται σε αδιέξοδο και απελπισία.
    Αυτό σκεπτόταν καθισμένος στο καφενείο του λιμανιού της Μύρινας, όταν είδε κάποιον να τον κοιτά επίμονα. Σε λίγο κάθονταν στο ίδιο τραπέζι. Ήταν ο καπετάνιος του καραβιού. Τού καραβιού που συνέβη το ατύχημα. Μια τυχαία συνάντηση. Είπαν πολλά, τα είπαν όλα. Φεύγοντας, ο καπετάνιος ξεχώρισε κάποια λεφτά και του τα έδωσε. Αυτά μου περισσεύουν, του είπε. Είμαι με την οικογένειά μου εδώ για διακοπές και χρειάζομαι κάποια χρήματα. Αγκαλιάστηκαν κλαίγοντας και χώρισαν.
    Έμεινε στη θέση του αρκετή ώρα. Θυμήθηκε και έκλαψε τα δύο του αδέρφια, που χάθηκαν μπαρκαρισμένα σε χωριστά βαπόρια λίγο πριν το ατύχημά του. Ο ένας σκοτωμένος κατάμπαρα κι ο άλλος πνιγμένος δίπλα στο βαπόρι και μέσα στο λιμάνι.Το κράτος και η μεγάλη ελληνική ναυτιλία, άφησαν τις χήρες και τα ορφανά χωρίς αποζημιώσεις.Πενιχρές συντάξεις του άλλοτε κραταιού ταμείου, του ΝΑΤ, που έγινε το φτωχότερο γιατί το καταλήστευσαν και απομύζησαν την περιουσία του άστοχες και χαριστικές πράξεις των κυβερνήσεων και η αντικατάσταση των Ελλήνων ναυτικών με κάθε είδους λατσιόνας ξένων “κούληδων”.
    Πέρασε πολλή ώρα με τη μοναξιά του, σκούπισε τα δάκρυά του και ήλθε στο τραπέζι μου. Με ξέσπασμα απελπισίας μου τα εξιστόρησε.
Σκέφτηκα ότι τέτοιου είδους ιστορίες, γράφει μόνο η ζωή του ξεχασμένου απ όλους Έλληνα ναυτικού. Ιστορίες που τελειώνουν πάντα με την αναλγησία της ελληνικής πολιτείας και των εκπροσώπων της. Μιά πολιτείας που αντιδρά ακαριαία, όταν δεν πρόκειται για λαμόγια, κομπιναδόρους μεγαλοσχήμονες , αλλά για το επίδομα ανάπηρου για αντικατάσταση μέλους ,που χάθηκε σε ώρα υπηρεσίας και υπέργηρου κουλουρά, πού του επέβαλε πρόστιμο 5.000 ευρώ γιατί δεν είχε άδεια.
    Από κοντά και η μεγάλη ελληνική ναυτιλία που επιμένει ότι νοιάζεται για την Ελλάδα και τους ανθρώπους της. Ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους η τα μέλη τους,για να γίνη εκείνη μεγάλη, καύχημα του εαυτού της και των κυβερνώντων.Εμφανίζεται όταν χρειάζεται πρόσθετη απαλλακτική φορολογία και άλλα χαριστικά μέτρα και χάνεται, όπως καλή ώρα.Και επιμένουν να διατυμπανίζουν για το ναυτιλιακό συνάλλαγμα , χωρίς να δικαιολογούν το πως και το γιατί εξακολουθεί να υπάρχει, χωρίς Έλληνες ναυτικούς.
    Γνώριζα την ιστορία της οικογένειας. Θυμήθηκα τα αγκομαχητά του πληγωμένου σχεδόν παράλυτου πατέρα, όταν περνούσα έξω απ το σπίτι τους. Και τη μάννα , που πέρασε την υπόλοιπη ζωή της στον κόσμο της απελπισίας, του παράλογου και της παραφροσύνης.
    Αγακτεί κανείς,όταν σκέφτεται αυτούς που νομοθέτησαν, αλλά και τους άλλους που τα ανέχονται και τα εφαρμόζουν και δέν έχουν τίποτα να πούν στο Φώτη και τούς άλλους όμοιοπαθείς του, συνεχίζοντας να διαλαλούν στα κανάλια πόσο ωραία ήταν επί των ημερών τους πού τα σχεδίασαν και οι άλλοι δεν κάνουν τίποτα για τα ανατρέψουν ,αλλά ασχολούνται με το κόμμα και τα προσωπικά τους.Αυτή είναι η χτεσινή και σημερινή Ελλάδα. Δυστυχώς.-

“ Στὴν πλώρη αὐτὴ κατάστρεψα τὸν ἤρεμον ἑαυτό μου

καὶ σκότωσα τὴν τρυφερὴ παιδιάτικη ψυχή.

Ὅμως ποτὲ δὲ μ᾿ ἄφησε τὸ ἐπίμονο ὄνειρό μου

καὶ πάντα ἡ θάλασσα πολλά μου λέει, ὅταν ἀχεί.”