ΦΝΟΥΔ

 Του κ. Γιώργου Χρήστου

ΑΠΟ ΜΙΚΡΟΣ είχα μεγάλη μανία και αγάπη για τα μωρά.Όπου το εύρισκα μου άρεσε να το παίζω,να του κάνω χίλια παιχνίδια ,για να διασκεδάζω με τις χαρές του και τα καμώματά του.
ΜΙΑ ΜΕΡΑ δεκάχρονο αγόρι,γύρω στο μεσημέρι,μ’ έστειλε η μάνα μου να πάω φαγητό στον αδελφό μου τον Κώστα, που ήταν στο χωράφι,πατάτες με αυγά.Το έβαλε σε μια καστανιά και στη συνέχεια στον «τρουβά» με το απαραίτητο ψωμί.Ο Κώστας δούλευε στα μπαμπάκια,στο Πετρανό Λιβάδι,και στη διαδρομή μου θα περνούσα από τη μάντρα του ξαδέλφου μου Βαγγέλη Χρήστου.Ο Βαγγέλης και Ευρίκλεια «εγέννησαν» τη Γεωργία, σήμερα ΛΩΛΗ στο επίθετο του αντρός της, η οποία τότε ήταν γύρω στα δύο.
ΜΟΛΙΣ ΒΛΕΠΩ τη Γεωργία παρατώ τον τρουβά στη άκρη του δρόμουκαι άρχισα να παίζω με τη Γεωργία,η οποία ας σημειωθεί ήταν ένα πολύ δύσκολο παιδί και απρόσιτη. Εγώ όμως είχα καταφέρει να βρω το κουμπί της και παίζαμε του καλού καιρού μέσα στο δρόμο.
Για μια στιγμή όμως με την άκρη του ματιού μου, βλέπω το σκύλο του Βαγγέλη,ένα ΦΝΟΥΔ,δηλ.μικροσκοπικό σκύλο, αλλά πανέξυπνο,να έχει ανοίξει την καστανιά, να τρώει και να………. γλείφει το φαγητό.Τρελάθηκα!!!!Τον έδιωξα και διαπίστωσα ότι είχε φάει το 1/3 του φαγητού περίπου.Ισιώνω το φαγητό το κλείνω, παρατώ σύξυλη τη Γεωργία, μη μου συμβεί και τίποτε άλλο και δεν πάω φαγητό στον Κώστα και ύστερα ποιος άκουγε τη μάνα μου.
ΠΗΓΑΙΝΩ ΛΟΙΠΟΝ τον βρίσκω κι εκείνος πεινασμένος άνοιξε την καστανιά και άρχισε να τρώει. Εγώ καθόμουν και τον κυαλιάριζα,για να δω αν θα πάθει κάτι από τα …σάλια του σκύλου. Δεν … έπαθε τίποτα,σιγά μην πάθαινε αυτό το θεριό,και ανακουφισμένος από την καλή έκβαση του γεγονότος αποχώρησα σμουγλού-σμουγλού που λέγαμε στο χωριό μας.
ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ αν στο γυρισμό συνέχισα το παιχνίδι με τη Γεωργία ή έφυγα για τη μάντρα μας. Αλλά πού να έχω μυαλό για παιχνίδι ύστερα από τα λαχτάρα που έπαθα.