ΤΑ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ (ΠΝΩΜΙΑ)

Του κ. Γ. Χρήστου

ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ μου είναι δύσκολο,αν και πρέπει,ν’ αρχίσω με το δικό μου παρατσούκλι ή πνωμ’.Αυτό γιατί μόλις το άκουγα γινόμουν Τούρκος και όποιος το έλεγε έπρεπε να τσακωθώ μαζί του.Όχι πως ήμουν και τίποτα θηρίο, τσιλιμπίθρος ήμουν, αλλά πολύ νευρικός κι………έγδερνα με τα νύχια καθώς μου λένε,γιατί εγώ δεν το θυμάμαι. ΎΣΤΕΡΑ από την εισαγωγή-προετοιμασία μου τα αναφέρω. ΤΣΟΥΡΟΥΝΗΣ λοιπόν το δικό μου. Το κληρονόμησα από τον παππού μου το Στρατή το Μυλωνά και ο πρώτος που μου το πρωτοείπε ήταν ο Παπα-Βασίλης ο Μπασμπαλέρης. 

ΕΤΕΡΟΣ της παρέας ήταν και ο Ηλίας ο Χριστοφιδέλλης ή Κεραμ’δάς εμείς όμως τον λέγαμε Λίγδο. Πώς προέκυψε αυτό δεν θυμάμαι. ΕΙΧΕ ακόμη ένα που μου το θύμισε ο Χρήστος ο Χριστοφόρου. Τσαγδί.Ο Ηλίας εκτός από τη φοίτησή του στο Γυμνάσιο είχε επαγγελματική κατάρτιση,από μικρός, στην κατασκευή κεραμιδιών και στη λειτουργία του λαδόμυλου που είχαν σαν οικογενειακή επιχείρηση. Από πολύ μικρός ήξερε τα πάντα από το ψήσιμο το σαμιού,την πέτρα που το πολτοποιούσε,το καζάνι που το έβραζε και τέλος την πρέσα που έβγαζε το λάδι. Τα ήξερα καλά γιατί πηγαίναμε όλο το τσούρμο βοηθούσαμε και τρώγαμε ψημμένο σουσάμι.Τί γλύκα είχε αυτό το ΣΟΥΣΑΜΙ!!!!!!!!!! 

Ο ΦΩΤΗΣ ο Αλμπάνης, ο ξάδελφός μου, δεν είχε ιδιαίτερο παρατσούκλι, αλλά τον λέγαμε «ου Φώτ’ς ου Παπάς», επειδή ο πατέρας του ήταν παπάς. Ο Φώτης ήταν εφευρέτης,και θα γράψω κάτι γι αυτό ,που ο Φώτης ίσως να μη θυμάται.Τον θυμάμαι πάνω στην ταράτσα του πατρικού του ,να «παρασκευάζει» κόλλες.Άντε συ τώρα να καταλάβεις τι ανησυχίες και τι κρυφά ταλέντα είχε αυτό το παιδί,για να το βοηθούσε κάποιος, με σωστό επαγγελματικό προσανατολισμό. 

Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ο Χριστοφόρου ήταν η ΚΤΣΑΝΑ.Άντε σύ ξεμπεύρδευε από πού πρέκυψε αυτό.Ο Χρήστος είχε ένα πολύ σπάνιο ταλέντο,που μόνο ένα , κατώτερο του Χρήστου,συνάντησα στη δασκαλική μου καριέρα,τη ζωγραφική. Χωρίς φυσικά να του διδάξει κάποιος, ζωγράφιζε ό,τι ήθελες. Παρατηρούσε προσεχτικά έγχρωμες ταμπέλες, με επιγραφές, ζώα, βάρκες και φυσικά σκηνές της ζωής και τα ζωγράφιζε. Το ταλέντο όμως αυτό έμεινε ακαλλιέργητο, γιατί η ζωή τον πήρε και τον πήγε στη θάλασσα για να επιβιώσει. 

ΤΕΛΟΣ θα αναφέρουμε το μάστορα της παρέας, που καταπιανόταν με κατασκευές, φανερώνοντας από τότε την έφεσή του στις επιδιορθώσεις μηχανών. Ήταν ο Βασίλης ο Μιχαλακούδης,νυν μηχανικός ελαφρών και βαρέων μηχανημάτων,ο επονομαζόμενος τότε από την παλιοπαρέα, Καβαλέρος ή Τζούλουτα Φαρμάκουτα ή Γιαζίκ (ντροπή στα Τούρκικα), τα οποία τα κληρονόμησε από τον παππού του τον Καβαλλέρο. Ο ΒΑΣΙΛΗΣ όταν μαλώναμε είχε ένα φοβερό όπλο εκ φύσεως. Ήταν αριστερόχειρας και ενώ περίμενες ότι θα φας την πατσούκλα από το δεξί χέρι την έτρωγες με το αριστερό και μάλιστα φαρμακερή. Μαλώναμε σαν τα πετεινάρια και την έχω δοκιμάσει. 

ΚΑΙ ΜΙΑ και μιλάμε για παρατσούκλια μια φάρσα που μου έκανε ο Βασίλης ο Μιχαλακούδης.Κατέβαινα με το βαπόρι, πριν μερικά χρόνια, από τη Θεσσαλονίκη και έτρωγα στο εστιατόριο του βαποριού. Ξαφνικά έρχεται ο σερβιτόρος από πάνω μου και μου λέει -Είστε ο κύριος Τσουρούνης? ΜΟΝΟ ΠΟΥ δεν τον έφαγα!!!!!.Γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω το Βασίλη σκασμένο στα γέλια. -Αχ κιαρατά Τζούλουτα μι τ΄ν έφιρις.